Neind Is Not Everything; It’s Every Thing

Wat als het antwoord op alles niets was?

Neind is het IJslandse woord voor niets. In Neind Thing (Niets Ding) vragen we het niets om de problemen van de wereld op te lossen. Nietsheid als de praktijk van verwijdering, als een dans, als een symbool en een ritueel.

Neind Thing is een dans door 5 performers; drie dansers, een percussionist en een lichtdesigner. Allemaal zijn ze actief aan het Neind-en. Samen, zijn we niets.

De voorstelling bevindt zich tussen een presentatie van een nauwgezette danspraktijk, een intens punkconcert en een surrealistisch meta-fictief theater.

We verbinden ons met kleine nietsjes. We overwegen het potentieel van het niets; ons recht op het niets als een vorm van verzet. We zoeken het niets als een weg naar vrijheid; vrijheid van ongewenste afleiding, vrijheid om te zorgen, vrijheid om te kiezen waar we aandacht aan besteden en hoe.

We gebruiken Neind als een tactiek om de onophoudelijke overbelasting die aanwezig is in zijn tegendeel, Alles, tegen te gaan. Neind is de vrijheid om te verschijnen.

Spel is het masker van helemaal niets

Neind Thing valt ruwweg uiteen in twee delen. Het eerste wordt gekenmerkt als een ruimte van dubbelzinnige stroming, een niets vol potentieel, een ruimte waar van alles kan gebeuren. We trillen en schudden; we passeren beelden langzaam, maar bijna nooit helemaal. Deze langzame morbide stroom van trillende lichamen bouwt in intensiteit op naar een cathartische ontlading van spanning. We bannen met geweld ons onophoudelijk verlangen naar meer uit en onze onophoudelijke behoefte om verder te reiken dan onszelf om heelheid te vinden.

Deze uitbundige zuivering vormt het toneel voor de tweede akte van Neind Thing: de Meta-Fictionele Picknick. Hier worden de mogelijkheden van het niets verkend en overwogen door middel van collages van dagboeken, spelletjes en begrafenisrituelen. Hier onderzoeken we wat het is om zonder te leven. Moeten we kaal leven om het leven op aarde leefbaarder te maken?

Absurde gebaren zoals het knippen van bananen met een schaar en het spelen van honkbal met appels en meloenen worden emblematisch voor het nieuwe doel van het niets. Oneerbiedige assemblages, toegeëigend als verzet tegen vertrouwde vormen.

Net als in akte 1 stapelt de overdaad zich op in onze ruimte van het niets; de serene en oneerbiedige picknick verandert in een woeste rave. We vallen in een extatische loop. We glijden heen en weer over het podium in het sap van kapotgeslagen watermeloenen, stuiterend in de eeuwigheid terwijl we wachten op het volgende nummer. We transporteren onszelf naar een nieuwe toekomst.

Verzet tegen de aandachtseconomie

In haar boek How To Do Nothing karakteriseert Jenny Odell ons huidige milieu als doortrokken van een subtiele sabotage van onze mindfulness. Volgens Odell is deze ontwikkeling het gevolg van de heersende "aandachtseconomie"; een economie die gedijt bij afleiding en ons berooft van onze delicate aandacht door een bijna constant spervuur van lawaai.

Odell vond de meeste inspiratie voor haar verzet tegen lawaai in haar regelmatige bezoeken aan een rozentuin. In Neind Thing verzamelden we verhalen van mensen die troost vonden in retraite, in pelgrimstochten, in tochten naar wilde en afgelegen omgevingen. De dagboeken van deze geïsoleerde pelgrims werden ontleed en opnieuw geconfigureerd tot een gesproken tekst die zich als een weg door Neind Thing weeft. Een stap in Neind. Een stap naar een nieuw niets.

Ritual de lo Habitual

Ons fysieke onderzoek was een zoektocht naar toegang tot het rijke, dubbelzinnige niets in ons eigen lichaam. We experimenteerden met Trauma Releasing Exercises (TRE), een innovatieve reeks bewegingen ontworpen door psychoanalyticus David Berceli als een manier voor het lichaam om patronen van stress, spanning en trauma los te laten.

We bezochten punkconcerten en raves op zoek naar de massale fysieke transcendentie van sociaal ritueel. Een Neind terugtrekken in de menigte. We oefenden Neind door lawaai te bewerken tot troost.