Een project van Liza Baliasnaja, Christine De Smedt and Theo Livesey

Iemand die in de hedendaagse westerse wereld leeft, met de luxe van rust en tijd, merkt bijna niet op hoe het leven is doordrongen van een gevoel van terloops geweld. Dit kan gaan over spanningen en microagressies vermomd in een vriendelijke taal, over littekens van een gewelddadige geschiedenis die zichtbaar zijn in de openbare ruimte, of over het niet aflatende getouwtrek om te domineren tijdens een sociale interactie. We worden regelmatig geconfronteerd met de vonken van een soort geweld dat misschien niet onmiddellijk zichtbare schade aanricht, maar dat wel de psychopathologie van het dagelijkse leven kleurt. Het brengt herinneringen van een wrede, westerse geschiedenis aan de oppervlakte.

… I think it says a lot about you, that when the question is about responsibility, the next topic that's brought up is guilt. I find that interesting. 

 I thought you were talking about guilt? I was talking about duty. 

I heard you say guilt. 

I said guilt after you said guilt. 

You did say guilt!

I said guilt, but I was not thinking about guilt. 

Ok. Distinction made. You said it without thinking about it. That's quite impressive. Right? …

The Third Room is een performance waarin Christine De Smedt, Liza Baliasnaja en Theo Livesey de verschillende vormen onderzoeken van wat zij 'geweld met lage intensiteit' (Low Intensity Violence) noemen. Die term staat voor erosie, een proces dat zich over een lange periode voltrekt, zonder concreet begin- of eindpunt. In kleine dosissen, herhaaldelijk en in een accumulatief patroon, registreren we geweld, we raken eraan gewend en we zien het niet meer; we ervaren het, we zijn er getuige van en houden het in stand. De veranderlijke aard ervan ontgaat ons, waardoor het bijna onmogelijk is het in zijn geheel te begrijpen.

Do we get numb when old?

When do we get old?

If now, then we are not shocked

If now we are not shocked, then we are old now

If we are not shocked, then why do we look?

If an image of horror does not shock, then what does it do?

De drie performers spelen een spel van beledigingen en gekibbel, waarbij ze laten zien hoe makkelijk het is om taal te gebruiken als middel om macht uit te oefenen. Ze voeren situaties op waarin hun lichamen heen en weer slingeren tussen de posities van dader, getuige en slachtoffer. Door die vonken van geweld te versterken, doorboren hun performatieve acties de ficties van geweldloosheid, vrijheid en vreedzame coëxistentie die deel uitmaken van het westerse sociale ideaal.