
Het werk van Inga Huld Hákonardóttir situeert zich in het veld van performance en choreografie en vertakt zich af en toe naar muziek/concert. Haar werk tracht over het algemeen frictie te creëren tussen het symbolische en het zintuiglijke. Inga studeerde in 2014 af aan P.A.R.T.S in Brussel en werkt sindsdien in de performancewereld, met Brussel als thuisbasis.
Inga’s meest recente performancewerk Neind Thing behelst een zoektocht naar het niets aan de hand van vormen van positieve afwijzing als reactie op een alomtegenwoordige overbelasting en overstimulatie. Het niets als een oefening in eliminatie, als een dans, als een symbool en een ritueel voor 3 performers, een percussionist en een lichtontwerper die allemaal in gelijke mate aanwezig zijn op het podium.
Haar werk Again The Sunset is gemaakt in samenwerking met artiest en muzikant Yann Leguay en introduceert nieuwe materialen als instrumenten, zoals bijlen, boomstammen en stenen. Zo creëren ze zowel een arbeidsintensieve als sonische verbintenis met de materialen. Stem, lichaam en object zijn even belangrijk in deze performance en deze elementen verweven zich met elkaar om een geheel te creëren. Dit werk bestaat in verschillende versies en heeft zich een weg gebaand in de noise-muziekscene door optredens op verschillende grote en gerenommeerde muziekfestivals zoals LUFF (Lausanne Underground Film and Music Festival) en Sonic Protest in Parijs en andere steden.
Inga werkt veel samen met choreografe Rósa Ómarsdóttir; hun werk begeeft zich ook op een terrein waar de hiërarchie van lichaam, object en geluidsproductie vervaagt. Hun eerste artistieke samenwerking Wilhelm Scream was een geluidsstudie, gebaseerd op de Foley geluidstechniek voor cinema waar de relaties tussen beeld, beweging en geluidsproductie op humoristische en unheimliche wijze tot uiting komen. Dit stuk werd later een basis voor hun werk The Valley waarin de notie van de 'uncanny valley' duidelijker naar voren kwam. Rósa en Inga ontvingen de Gríman award als choreografen van het jaar in 2017 voor The Valley. Hun laatste productie samen, Da Da Dans, was een opdracht voor The Icelandic Dance Company ter viering van de 100e verjaardag van de Dada-beweging.
Inga werkte ook samen met choreografe Katie Vickers. Hun stuk Slogan for Modern Times was gebaseerd op hun interesse in monstruositeit en de tijdelijkheid van het sublieme. Deze performance werd aanvankelijk ontworpen als afstudeerwerk, maar werd een avondvullende voorstelling in Monty en De Singel in Antwerpen. Later werkten Katie en Inga opnieuw samen aan een voorstelling met Rebecka Stillman, We Will Have Had Darker Futures, die gebaseerd is op de tijdelijkheid van angst en hoop.
Inga treedt ook op in werk van andere auteurs en heeft samengewerkt met artiesten als Phia Ménard, Salva Sanchis, Eleanor Bauer, Erna Ómarsdóttir, Veli Letovahra, Halla Ólafsdóttir en Gabel Eibens.